Damn it !! นิยายอะไรกันเนี่ย !?

      จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ถ้าเกิดนิยายเรื่องนี้อยู่ในโลกแฟนตาซี แต่คนดำเนินเรื่องเล่นกับคนอ่านล่ะ มันคงจะแปลกใหม่จริงไหม ? เรามาลองดูกันหน่อยดีกว่า ว่ามันจะสนุกสักแค่ไหน

     เอาล่ะ ผมขอพลิกหน้านิยายที่ผมแต่งไว้ก่อนนะ อืม..........

     .
     .

     .

     .

     .

     .

     อ้า !!! เจอแล้ว นี่ก็น่าพอเป็นบทนำได้นะ เอาล่ะ เรามาเริ่มบทนำกันเลยดีกว่า

     ข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่ง Aranda ข้ามีชื่อว่า ซีแลน เป็นผู้นำในสถานที่แห่งนี้ ข้ามีอาวุธประจำกายของข้าคือขวานแห่งอลาสก้า และทุกครั้งที่ชนะศึก ข้าจะให้ทหารของข้าสวมกางเกงในลายสก็อตที่ข้าชอบ..... เดี๋ยวนะ กางเกงในลายสก็อต ? เดี๋ยวๆๆ มัน.....ไม่น่าจะใช่นะ ผมคิดว่าผมควรจะเล่าใหม่ เอาล่ะ Reset !

     .

     .

     .

     .

     .

     ข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่ง Aranda ข้ามีชื่อว่า ซีแลน เป็นผู้นำในสถานที่แห่งนี้ ข้ามีอาวุธประจำกายของข้าคือขวานแห่งอลาส และทุกครั้งที่ชนะศึก ข้าจะให้ทหารของข้าจะได้กินอาหารที่ตัวเองชอบหนึ่งอย่าง วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่ข้าจะต้องเผชิญหน้ากับเผ่าทวีปทางใต้ ซึ่งเป็นเผ่าที่อันตรายมากๆ ซึ่งตอนนี้ข้างหน้าเราเป็นกองทัพที่มีสีผิวสีเขียว

     "ทุกคน !" ข้าหันไปหาเหล่าทหารอันเป็นที่รักของข้า ข้าเดินออกมาด้านหน้าสุด "เจ้าพร้อมที่จะสู้มั้ย ?"

     "พร้อมครับ !" ทหารทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน 

     "เอาล่ะ เราจะไป......"

     ฉึก !!!!!!!!

     ลูกธนูยิงไปโดนกลางหัวซีแลน

     ไอ้บ้าเอ้ย ! ใครให้แกไปยืนด้านหน้าสุดในศึกวะ !! โอ๊ย (กุมขมับ) ให้ตายเถอะ จะไปรอดกับผู้นำคนนี้ไหมเนี่ย  Reset !

     "ทุกคน !" ข้าหันไปหาเหล่าทหารอันเป็นที่รักของข้า ข้าเดินออกมาอยู่ด้านหลังสุด"เจ้าพร้อมที่จะสู้มั้ย ?"

     "พร้อมครับ !" ทหารทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน 

     "ทุกคน !" ข้าหันไปหาเหล่าทหารอันเป็นที่รักของข้า ข้าเดินออกมาด้านหลังสุด "เจ้าพร้อมที่จะสู้มั้ย ?"

     "เฮ !!!!!!!!!" ทหารของข้าบุกตรงไปข้างหน้า

     การต่อสู้เกิดขึ้น เสียงฉีกเฉือนดังจนแทบจะอยากจะเอามืออุดหู แต่หากทำแบบนั้น ก็คงจะแพ้พ่ายเป็นแน่แท้ พวกเราทั้งหมด จึงต้องทนฟังเสียงดังอันไม่พึงประสงค์นี้ 

     การต่อสู้ครั้งนี้นั้น กำลังเสียเปรียบ ทหารฝั่งข้าล้มตายเป็นอย่างมาก สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเป็นทับที่น่ากลัวที่สุด สนามศึกแห่งนี้แทบจะเรียกได้ว่าศึกที่ไม่มีวันชนะ แต่ข้าน่ะ มีแผนการที่คิดไว้หมดแล้ว นั่นก็คือ.... การกหฟเ้ัปแอื่า้ฟเหกฟ้เสาวห้กแมฟใมวหกฟดทมห !!!!!!!!!!

     ฮ่าๆ กำลังอยากจะรู้เลยล่ะสิ คุณอาจจะคิดว่า ไอ้คนเขียนบ้านี่มันเขียนิยายอะไรของมันอยู่ ใจเย็นๆ นี่เป็นเพียงแค่บทนำ เพราะฉะนั้นการนำบทนำมาเป็นฉากสำคัญแบบนี้ บางทีก็อาจจะทำให้คุณอยากติดตามต่อ...ล่ะมั้ง

     

     ด....เดี๋ยวก่อน ! อย่าเพิ่งกดปิดนิยายเรื่องนี้ โอเคๆ ก็ได้ ผมจะสปอยล์ให้นิดนึงก็แล้วกัน 

     นั่นก็คือ.... การร่วมทัพกับ... STOP !

     อ๊ากกกกกกก นี่มันกำลังจะสปอยชื่อตัวละครสำคัญเลยนี่หว่า เอ่อ..ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆครับ ผมปล่อยไปไม่ได้จริงๆ อ้า ! แย่แล้ว ทำไมผมถึงเลือกตอนนี้มาเป็นบทนำกันวะเนี่ยยยยยยยย จะแก้ก็ไม่ได้แล้วสิ

     ทำไมคุณถึงทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ คงจะมองว่าผมเป็นนักเขียนที่เซ่อซ่าใช่ไหมล่ะ ! คงจะคิดล่ะสิ ว่านิยายบ้านี่มันคืออะไร ใช่สิ ! ก็เพราะว่านิยายเรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลยน่ะสิ ! เอาเป็นว่า จะเรียกว่านิยายไร้สาระก็ได้ แต่ว่านะ บางทีชีวิตคนเราก็อยากจะมีเรื่องไร้สาระกันบ้างจริงไหม ?

     นิยายเรื่องนี้จะทำลายกำแพงระหว่างคนเขียนและผู้อ่าน หากใครไม่อิน ไม่ชอบ หรือมีเรื่องไร้สาระในชีวิตมากพอแล้ว ก็สามารถกดปิดไปได้เลย แต่หากใครอยากรู้เรื่องราวที่แสนจะ....ไร้สาระ และความรั่วของนิยายเรื่องนี้ ก็ลองมาอ่านกันได้เลย !

     ขอให้สนุกกับนิยายเรื่องนี้ครับ

     ~Gintima~